Hendrik van Dijk, geboren op 20 juli 1944 in Erp en overleden te Gemert op 19 juli 2011, een dag voor zijn 67ste verjaardag. Hij is een zoon uit een boerenfamilie met zes kinderen. Na de lagere school, bezocht hij de ambachtsschool om timmerman te worden om daarna al snel een eigen aannemingsbedrijf te starten. Na een faillissement, is hij opnieuw begonnen met Gebroeders Van Dijk BV, later Unidek BV.
Hendrik van Dijk was de grondlegger en Voorzitter van de Raad van Bestuur van Unidek, een internationale onderneming gericht op de productie en toepassing van bouwmaterialen op basis van het isolerende EPS, ook wel piepschuim of tempex genoemd. In 2003 verkocht hij het familiebedrijf. Niet om rustig achterover te leunen, maar wel om zich volledig te kunnen richten op zijn passie om eigenhandig nieuwe bouwconcepten te ontwikkelen en in de markt te zetten. En ook dat is gelukt. Zijn onderneming Havadi – in de media steevast ‘de ideeënfabriek van Hendrik van Dijk’ genoemd – introduceerde de afgelopen jaren vele spraakmakende producten.
Hendrik van Dijk is een man wiens verdiensten gezien moeten worden tegen de achtergrond van zijn tijd. De wijze waarop hij Unidek met eigen handen heeft opgebouwd is volstrekt uniek geweest en in geen enkel leerboek terug te vinden. Het ondernemen leerde hij in de praktijk. Voor een voortgezette opleiding was thuis geen geld. Na de lagere school en de Ambachtsschool werkte hij als timmerman in de bouw, maar al op 18-jarige leeftijd begon hij een eigen aannemersbedrijf.
Vanaf 1969 richtte hij zich op de toepassing van tempex als isolerend bouwmateriaal. In die tijd was vrijwel niemand overtuigd van de voordelen van EPS, maar hij zette door. Met vallen en opstaan werden de eerste producten gemaakt en geleverd. Talrijke technieken en processen moest hij eigenhandig ontwikkelen en construeren om zijn productvernieuwingen te realiseren. Langzaam maar zeker kreeg EPS de waardering die het verdiende; eerst in de agrarische sector, later in de particuliere en institutionele bouwsector.
Die eerste jaren van pionieren legden de basis voor de latere innovatiekracht van het bedrijf. Hendrik van Dijk zorgde ervoor dat de bouw steeds op het juiste moment werd voorzien van de juiste producten. Eén van de meest spraakmakende vernieuwingen was de introductie van isolerende sandwichelementen voor hellende daken, midden jaren ’70.
Hendrik van Dijk heeft zijn afkomst nooit verloochend. Integendeel; de volksjongen die hij was, is hij altijd gebleven. Hij hechtte aan zijn familie, zijn geboortestreek en het boerenleven. Gemeenschapszin lag in zijn karakter besloten. Hij wist als geen ander mensen bij elkaar brengen en te motiveren. Zo is ook de onderneming Unidek ontstaan en uitgegroeid tot een typisch familiebedrijf.
Natuurlijk was hij een bevlogen ondernemer die weinig geduld had en erop gebrand was zijn dromen te verwezenlijken, maar daarnaast liet hij zich gelden als een bewogen mens met oog voor zijn omgeving en het hart op de tong. Het waarborgen van de continuïteit – in de vorm van inkomen, bestaanszekerheid en een goed werkklimaat voor zijn medewerkers – stond voor hem op de eerste plaats. Winst maken was slechts noodzakelijk om nieuwe investeringen te rechtvaardigen.
Hendrik van Dijk onderstreepte zijn sociale bewogenheid door de oprichting van het Hendrik van Dijk Fonds. Het fonds was bedoeld om de bouw van een kinderhospitaal in Tanzania te financieren. In 1995 vloog hij in gezelschap van de directeur van Memisa naar Afrika om de bouwplannen ter plekke te bespreken met de aartsbisschop van Mwamza. Een paar jaar later is de kinderafdeling – de Unidek Children’s Ward – geopend.
Maatschappelijke instellingen en sportclubs in de regio Gemert hebben altijd kunnen rekenen op de sympathie en hulp van Hendrik van Dijk. Dat geldt ook voor de eigen medewerkers, zeker als het om sportieve festiviteiten ging. Als geen ander wist hij dat sport erbroedert en mensen motiveert. Zelf was hij actief als voetballer bij V.V. Handel, waarvan hij ook vele jaren voorzitter was. Daarnaast waren tennissen en midgetgolfen zijn favoriete sporten. In verband met gezondheidsproblemen moest hij alle explosieve sporten
opgeven en zich beperken tot zwemmen en golfen.
De viering van het 25-jarig bestaan van Unidek, in 1994, greep Hendrik van Dijk aan om te laten zien dat Unidek was uitgegroeid tot een volwassen onderneming. Er werd een driedaags jubileumfeest georganiseerd, dat door 30.000 mensen werd bezocht. Voor Hendrik van Dijk persoonlijk was zijn benoeming tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau het hoogtepunt van de jubileumviering. Hij kreeg de orde ‘voor maatschappelijke inzet en creatief ondernemerschap, gecombineerd met lef’.
In de loop der jaren groeide zijn zelfvertrouwen. Wie niet waagt, die niet wint, was het credo. ‘Fouten maken we allemaal en daar kunnen we van leren,’ zei hij dan. De grondslag voor zijn succes was doorzettingsvermogen. De factor geluk speelde nauwelijks een rol. Niet voor niets luidde de titel van zijn in 2000 uitgegeven biografie ‘Geen Pech Hebben Is Voldoende Geluk’. Zijn levensverhaal werd geschreven als een streekroman, doorspekt met anekdotes en eigen levensbeschouwingen; een stijl die paste bij de figuur Hendrik van Dijk.
Unidek bleef niet onopgemerkt in de internationale bouwwereld. Het Ierse CRH had al jaren interesse in het Gemertse familiebedrijf. In 2003 deed de familie van Dijk afstand van de aandelen. Hendrik bleef nog actief betrokken bij de bedrijfsvoering van Unidek, veelal in de adviserende rol. Het ‘ondernemen’ bleef echter Hendrik’s passie en samen met zijn familieleden bouwde hij ’twee deuren verder’ een prachtig kantoorpand van waaruit, nu nog steeds, vele bouwgerelateerde bedrijven worden aangestuurd. Altijd is Hendrik een grote afnemer gebleven van Unidek en het huidige Kingspan Unidek. Nauwlettend bleef hij zijn geesteskind volgen en voorzien van zijn advies, in de vorm van ‘zijn kijk op zaken doen’.
Unidek was zijn voltooide levenswerk, maar het huidige Havadi hield hem op de been, ondanks het feit dat hij zich realiseerde dat hij in reservetijd leefde. Hij bleef – ondanks gezondheidsproblemen – tot het laatst een stempel drukken op zijn ‘ideeënfabriek’.
Zakelijke intuïtie, praktisch inzicht, creativiteit en vooral ‘brute wilskracht’ lagen ten grondslag aan zijn levenswerk. Maar wellicht nog belangrijker was zijn sociale bewogenheid en het feit dat hij, ondanks zijn succes, de man bleef die hij was: gewoon Hendrik van Dijk.
Hij had een eerlijk besef van eigenwaarde en was niet bang om voor zijn mening uit te komen. Dat was al zo in zijn jonge jaren: hard werken, niet zeuren en met beide benen op de (Gemertse) grond blijven, waren voor hem even vanzelfsprekend als het principe om te knokken voor zijn rechten. Hendrik van Dijk was een bevlogen én bewogen ondernemer – een man uit één stuk – die ‘gewoon blijven doen’ tot kunst verhief en juist daarom zoveel indruk maakte.
Bronnen:
http://www.holdingunicom.nl/in_memoriam_hendrik_van_dijk.html
http://www.hendrikvandijkfonds.nl/page6.html