GH-2009-04 Knaak voor telefoonnummer 1

Ad Otten

 Wijlen Jan Corstens vertelde me dat zijn vader (Henri Corstens) in 1926 op de veiling van de inventaris van de kort tevoren overleden mevrouw Fientje Verschure een heel bijzonder artikel kocht. En dat was: telefoonnummer één! Fientje Verschure was een rijke madam, met ondermeer een butler en een koetsier in dienst, zij was de presidente van de Vereeniging tot bescherming van rooms-katholieke meisjes, en zij woonde in het pand dat nu dienst doet als gemeentehuis. Op 5 november 1925 kwam zij te overlijden en de gemeente Gemert besloot na enige tijd om het grote herenhuis aan te kopen om te dienen als gemeentehuis. De aan de textielfabrikantenfamilie Prinzen verwante familie Verschure besloot intussen een groot deel van de inventaris van wijlen Fientje in het openbaar te verkopen. En daarbij was ook het telefoonnummer. Dat kreeg de gemeente bij de aankoop van het kapitale pand er niet zomaar voor niks bij. En daar was toch wel belangstelling voor, want zeg nou zelf, wat is er nou mooier dan dat het gemeentehuis in een plaats ook telefoonnummer één heeft in die plaats. Maar, zoals gezegd, voor het exclusieve telefoonnummer één moest apart betaald worden. En wat bleek? De gemeente was niet de enige met belangstelling voor dat unieke nummer. Henri Corstens, koffiebrander, theehandelaar, tabaksfabrikant, grossier in koloniale waren, en al jarenlang ook raadslid, bood maar liefst een knaak voor Fientjes telefoonnummer. En dát was de gemeente toch al te gortig. Henri Corstens verwierf zo het telefoonnummer één in Gemert. En het toeval wil dat jaren nadat zoon Jan dit verhaal over zijn vader vertelde dat er plotseling een advertentiefolder van Henri Corstens komt bovendrijven met een niet mis te verstane bevestiging. Telefoonnummer 1, dat was ook reclame!

2009-4 kap3

 

Bekijk PDF